Διαδικτυακή διάδοση παραπλανητικών ισχυρισμών για την υπό διαβούλευση συνθήκη του ΠΟΥ σχετικά με την αντιμετώπιση πανδημιών

Στον απόηχο της πανδημίας COVID-19 που κόστισε εκατομμύρια ζωές, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) δεσμεύτηκε να εκπονήσει ένα σχέδιο για να διασφαλίσει την καλύτερη αντιμετώπιση μελλοντικών επιδημιών. Το σχέδιο αναμένεται να υποβληθεί στην Παγκόσμια Συνέλευση Υγείας το 2024. Καθώς το σχέδιο καταρτίζεται, το περιεχόμενο της συνθήκης έχει παραποιηθεί στα μέσα κοινωνικής. Ένα παράδειγμα είναι οι δηλώσεις ενός Κροάτη ευρωβουλευτή τον Ιούλιο του 2023, όπου ισχυρίζεται ότι η συνθήκη θα εξαναγκάσει τις χώρες να παραδώσουν στον ΠΟΥ την εξουσία τους σχετικά με τον εμβολιασμό των πολιτών τους, με αποτέλεσμα τον πολλαπλασιασμό του αριθμού εμβολίων που λαμβάνουν. Όμως, οι ισχυρισμοί αυτοί είναι ψευδείς και παραπλανητικοί. Οι χώρες εξακολουθούν να είναι υπεύθυνες για την αντιμετώπιση πανδημιών. Η υπό διαβούλευση συνθήκη αποσκοπεί στη βελτίωση της διεθνούς συνεργασίας, όπως δήλωσαν ειδικοί στο AFP.

Ο ΠΟΥ συγκάλεσε διαπραγματεύσεις μεταξύ των 194 κρατών μελών του τον Δεκέμβριο του 2021 για την κατάρτιση μιας νέας συμφωνίας «για την ενίσχυση της πρόληψης, της ετοιμότητας και της αντιμετώπισης πανδημιών». Γνωστή και ως «Συνθήκη για την Πανδημία», η υπό διαβούλευση συμφωνία καταρτίζεται σε μια σειρά συμβουλευτικών συναντήσεων.

Ο ΠΟΥ δήλωσε ότι χρειάζεται μια συνθήκη ως «αναγνώριση της καταστροφικής αποτυχίας της διεθνούς κοινότητας να επιδείξει αλληλεγγύη και ισότητα στην αντιμετώπιση της πανδημίας της νόσου του κορονοϊού (COVID-19)», σύμφωνα με το αρχικό προσχέδιο.

Στα ελληνικά μέσα κοινωνικής δικτύωσης, παραπλανητικά βίντεο που κοινοποιήθηκαν ευρέως (εδώ, εδώ και εδώ) δείχνουν τον Κροάτη ευρωβουλευτή Μίσλαβ Κολακούσιτς να δηλώνει ότι η συνθήκη θα εξαναγκάσει τις χώρες να παραιτηθούν από την εξουσία τους να κηρύσσουν πανδημίες και να προμηθεύονται εμβόλια. Ισχυρίζεται ότι ο ΠΟΥ θα χρησιμοποιήσει αυτή την εξουσία για να κηρύξει περισσότερες πανδημίες και επιδημίες στο μέλλον προκειμένου να επιβάλει περισσότερους εμβολιασμούς – περίπου 60-90 ανά άτομο στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό το σχέδιο θα ωφελήσει τις μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες που ελέγχουν τον ΠΟΥ, όπως είπε ο ίδιος.

Οι ισχυρισμοί αυτοί είναι αβάσιμοι και παραπλανητικοί. Ο ΠΟΥ δεν έχει την εξουσία να απαιτήσει από κυρίαρχα κράτη να εφαρμόζουν πολιτική, ενώ δεν υπάρχουν στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι ο οργανισμός ελέγχεται από φαρμακευτικές εταιρείες. Ο δε ισχυρισμός του Κολακούσιτς ότι ο ΠΟΥ θα χρησιμοποιήσει τη συνθήκη για να αυξήσει μαζικά την κήρυξη πανδημιών προκειμένου να επιβάλει περισσότερους εμβολιασμούς είναι αβάσιμος.

Το AFP έχει εξετάσει άλλους ισχυρισμούς που παρουσιάζουν παραπλανητικά το περιεχόμενο της συνθήκες εδώ, αλλά και στα γαλλικά εδώ.

Ο ευρωβουλευτής έκανε τα σχόλια αυτά σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις Βρυξέλλες στις 4 Ιουλίου 2023, την οποία διοργάνωσε η Πρωτοβουλία Ευρωπαίων Πολιτών Trust & Freedom. Στην εκδήλωση ασκήθηκε επίσης κριτική στις σχεδιαζόμενες τροποποιήσεις του Διεθνούς Υγειονομικού Κανονισμού (ΔΥΚ ή IHR), οι οποίοι καθορίζουν τις υποχρεώσεις 196 χωρών για την αντιμετώπιση των κρουσμάτων ασθενειών (αρχειοθετήθηκε εδώ).

Ο Κολακούσιτς έχει στο παρελθόν διαδώσει παραπληροφόρηση σχετικά με την πανδημία COVID-19 και τον εμβολιασμό. Το AFP έχει ελέγξει μερικούς από τους ισχυρισμούς του εδώ στα σερβικά.

Τι είναι η Συνθήκη για τις Πανδημίες;

Η νέα συμφωνία έχει ως στόχο να διασφαλίσει ότι όλοι οι τομείς «είναι καλύτερα προετοιμασμένοι και προστατευμένοι, προκειμένου να προλαμβάνουν και να ανταποκρίνονται σε μελλοντικές πανδημίες», αναφέρεται σε σελίδα του ΠΟΥ με συχνές ερωτήσεις σχετικές με τη συνθήκη.

«Στο επίκεντρο της προτεινόμενης συμφωνίας βρίσκεται η ανάγκη να διασφαλιστεί η ισότητα τόσο στην πρόσβαση στα εργαλεία που απαιτούνται για την πρόληψη των πανδημιών (συμπεριλαμβανομένων τεχνολογιών όπως τα εμβόλια, ο ατομικός προστατευτικός εξοπλισμός, οι πληροφορίες και η εξειδίκευση) όσο και στην πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη για όλους τους ανθρώπους», αναφέρεται στη σελίδα.

Το Διακυβερνητικό Διαπραγματευτικό Σώμα (ΔΔΣ ή ΙΝΒ) που διαπραγματεύεται το περιεχόμενο της συνθήκης πραγματοποίησε την έκτη συνεδρίασή της τον Ιούλιο του 2023. Η τελευταία δημόσια διαθέσιμη έκδοση της συμφωνίας δημοσιεύθηκε τον Ιούνιο του 2023 και μπορεί να βρεθεί εδώ (αρχειοθετημένη).

Στο INB εκπροσωπείται ένα ευρύ φάσμα ενδιαφερόμενων μερών, από τις χώρες-μέλη του ΠΟΥ έως τα Ηνωμένα Έθνη και άλλους διακυβερνητικούς οργανισμούς. Το σώμα ζητά επίσης εισηγήσεις από διάφορες ομάδες, από την κοινωνία των πολιτών έως και ιατρικά ιδρύματα.

Η συμφωνία αναμένεται να υποβληθεί προς έγκριση στην Παγκόσμια Συνέλευση Υγείας το 2024. Σύμφωνα με το άρθρο 19 του καταστατικού του ΠΟΥ (αρχειοθετημένο εδώ): «Για την υιοθέτηση τέτοιων συμβάσεων ή συμφωνιών απαιτείται η ψήφος των δύο τρίτων της Συνέλευσης Υγείας, οι οποίες τίθενται σε ισχύ για κάθε μέλος όταν γίνουν αποδεκτές από αυτό σύμφωνα με τις συνταγματικές του διαδικασίες».

Στη σελίδα με τις συχνές ερωτήσεις για τη συνθήκη αναφέρεται πως «αναμένεται ότι μια νέα συμφωνία θα είναι ανοικτή για τη συμμετοχή όλων των χωρών, οι οποίες θα μπορούν να συμμετάσχουν αν το επιθυμούν».

Ο ΠΟΥ δεν απαιτεί από τα μέλη να «παραδώσουν εξουσία»

Η τελευταία έκδοση της συνθήκης (Ιούνιος 2023), η οποία ονομάζεται μέχρι στιγμής WHO CA+, δεν λέει ότι τα κράτη πρέπει να παραδώσουν την κυριαρχία τους επί της δημόσιας υγείας στον ΠΟΥ, όπως ισχυρίζεται ο Κολακούσιτς.

Το άρθρο 3 παρουσιάζει την εθνική κυριαρχία ως γενική αρχή της υπό διαβούλευση συνθήκης. «Τα κράτη έχουν, σύμφωνα με τον Καταστατικό Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και τις γενικές αρχές του διεθνούς δικαίου, το κυρίαρχο δικαίωμα να νομοθετούν και να εφαρμόζουν τη νομοθεσία για την εφαρμογή των πολιτικών τους στον τομέα της υγείας», αναφέρει.

«Με τον τρόπο αυτό, υποστηρίζουν τους σκοπούς και τους στόχους της WHO CA+ και εκτελούν τις υποχρεώσεις τους στο πλαίσιο της WHO CA+ κατά τρόπο που συνάδει με τις αρχές της κυρίαρχης ισότητας και της εδαφικής ακεραιότητας των κρατών και της μη επέμβασης στις εσωτερικές υποθέσεις άλλων κρατών».

«Η εθνική κυριαρχία εναπόκειται εξ ολοκλήρου στις χώρες που είναι υπεύθυνες για τη χάραξη πολιτικών υγείας για τους πολίτες τους», ανέφερε ο ΠΟΥ σε μια ανάρτηση στο Twitter, που μετονομάζεται σε Χ, στις 25 Φεβρουαρίου 2023.

Εκπρόσωπος του ΠΟΥ δήλωσε στο AFP μέσω email στις 21 Ιουλίου ότι δεν υπάρχει «καμία απολύτως βάση» στον ισχυρισμό ότι η υπό διαβούλευση συνθήκη WHO CA+ θα παραδώσει την ευθύνη για τη δημόσια υγεία από τα κυρίαρχα κράτη στον ΠΟΥ.

«Της όλης διαδικασίας ηγούνται τα κράτη μέλη και μόνο τα κράτη μέλη μπορούν να επικυρώσουν τη Συμφωνία για την Πανδημία και να λογοδοτούν το ένα στο άλλο για την εφαρμογή της», δήλωσε ο εκπρόσωπος.

«Οι χώρες εξακολουθούν να είναι υπεύθυνες για την αντιμετώπιση της πανδημίας», δήλωσε στο AFP στις 7 Ιουνίου η Σαριφά Σεκαλάλα, καθηγήτρια παγκόσμιου δικαίου της υγείας στο Πανεπιστήμιο του Γουόρικ. «Η συνθήκη απλώς προσπαθεί να αυξήσει το επίπεδο της διεθνούς συνεργασίας στο πλαίσιο αυτής της αντιμετώπισης».

Η συμφωνία του ΠΟΥ «δεν αρνείται σε καμία περίπτωση την κρατική κυριαρχία στην αντιμετώπιση των πανδημιών», δήλωσε στις 8 Ιουνίου ο Μπέντζαμιν Μέισον Μάιερ, καθηγητής παγκόσμιας πολιτικής της υγείας στο Πανεπιστήμιο της Βόρειας Καρολίνας στο Τσάπελ Χιλ. «Στην πραγματικότητα, θα συνταχθεί από τα ίδια τα κράτη», πρόσθεσε.

Ως διεθνής διακυβερνητικός οργανισμός, ο ΠΟΥ πρέπει να σέβεται την κυριαρχία των κρατών και έχει μόνο την εξουσία που του δίνουν τα μέλη του με τη θέλησή τους, δήλωσε στο AFP η λέκτορας πολιτικών επιστημών στο Πανεπιστήμιο Paris 8 Οριάν Γκιλμπό σε άρθρο για παρόμοιο θέμα τον Μάιο του 2023.

«Τα κράτη είναι ελεύθερα να μην γίνουν συμβαλλόμενα μέρη, να μην υπογράψουν ή να επικυρώσουν τη συνθήκη, στο σύνολό της ή μόνο ορισμένες από τις διατάξεις της. Εάν τα κράτη επικυρώσουν τη συνθήκη, αυτό σημαίνει ότι συμφωνούν με τις διατάξεις της και αναλαμβάνουν την υποχρέωση να την τηρούν – αυτή είναι η ισχύς του νόμου. Μπορεί επίσης να συμβεί να αποχωρήσουν ορισμένα κράτη από τη συνθήκη», είπε.

Αυτό το ζήτημα εξετάζεται στη σελίδα συχνών ερωτήσεων του ΠΟΥ. «Όπως συμβαίνει με όλα τα διεθνή όργανα, οποιαδήποτε νέα συμφωνία, εάν και εφόσον συμφωνηθεί από τα κράτη μέλη, θα καθοριστεί από τις ίδιες τις κυβερνήσεις, οι οποίες θα αναλάβουν οποιαδήποτε δράση λαμβάνοντας υπόψη τους δικούς τους εθνικούς νόμους και κανονισμού» λέει.

Στη ίδια ιστοσελίδα αναφέρεται ότι «εναπόκειται στα κράτη μέλη να αποφασίσουν εάν και ποιοι μηχανισμοί συμμόρφωσης θα συμπεριληφθούν στη νέα συμφωνία για την ετοιμότητα και την αντιμετώπιση πανδημιών».

Όπως επισημαίνει, «είναι γενική αρχή του διεθνούς δικαίου ότι από τη στιγμή που μια πράξη διεθνούς δικαίου τίθεται σε ισχύ, δεσμεύει τα συμβαλλόμενα μέρη και πρέπει να εκτελείται από αυτά τα μέρη με “καλή πίστη”».

Ο Διεθνής Υγειονομικός Κανονισμός

Η νέα συμφωνία έχει ως στόχο να είναι συνεπής με τον Διεθνή Υγειονομικό Κανονισμό (IHR 2005), που αρχειοθετήθηκε εδώ, ο οποίος καθορίζει τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των μελών στην αντιμετώπιση ασθενειών και καταστάσεων έκτακτης ανάγκης που έχουν τη δυνατότητα να διασχίσουν τα σύνορα. Αυτός είναι νομικά δεσμευτικός για 196 χώρες, συμπεριλαμβανομένων των 194 κρατών μελών του ΠΟΥ.

Η τελευταία έκδοση οριστικοποιήθηκε το 2005, αλλά βρίσκονται επί του παρόντος σε διαδικασία επικαιροποίησης τους. Σύμφωνα με τον ΠΟΥ, εξετάζονται πιθανές «στοχευμένες» τροποποιήσεις του ΔΥΚ που σχετίζονται με τη σχεδιαζόμενη συνθήκη για την πανδημία.

Ανακήρυξη πανδημιών

Οι ισχυρισμοί ότι η συνθήκη WHO CA+ και ο επικαιροποιημένος ΔΥΚ θα έδιναν στην ΠΟΥ τη συνολική εξουσία να κηρύσσει πανδημίες και να προμηθεύεται εμβόλια για λογαριασμό των χωρών μελών είναι παραπλανητικοί.

Η τελευταία διαθέσιμη έκδοση (Ιούνιος 2023) περιλαμβάνει τη δυνατότητα προσθήκης μιας δεύτερης παραγράφου στο άρθρο 15, με τίτλο «Διεθνής συνεργασία και συνεννόηση». Η προτεινόμενη πρόσθετη παράγραφος αναφέρει ότι «ο Γενικός Διευθυντής του ΠΟΥ αποφασίζει εάν θα κηρύξει πανδημία». Ωστόσο, το ζήτημα δεν έχει ακόμη διευθετηθεί και δεν είναι σαφές ποια πρόταση θα επικρατήσει.

Θεωρητικά, ο ΠΟΥ δεν κηρύσσει μια πανδημία αλλά μια «έκτακτη κατάσταση δημόσιας υγείας διεθνούς ενδιαφέροντος» (PHEIC), δήλωσε ο εκπρόσωπος του ΠΟΥ στο AFP μέσω email στις 21 Ιουλίου. Αυτό προϋποθέτει νομικά δεσμευτικές δράσεις από τα κράτη μέλη, όπως είναι για παράδειγμα η κοινοποίηση στον ΠΟΥ ζητημάτων υγείας που μπορεί να προκαλέσουν διεθνή ανησυχία, αλλά και η ανταπόκριση σε αιτήματα για πληροφορίες.

Δεν υπάρχει «καμία απολύτως βάση» στον ισχυρισμό του ευρωβουλευτή ότι η συνθήκη θα επιτρέψει στον ΠΟΥ να αυξήσει τον αριθμό των καταστάσεων έκτακτης ανάγκης για τη δημόσια υγεία, δήλωσε ο εκπρόσωπος του οργανισμού.

Υπάρχουν κριτήρια για να καθοριστεί αν ένα γεγονός αποτελεί τέτοια κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Τα κριτήρια αυτά ορίζονται στο άρθρο 12 του ΔΥΚ του 2005 και περιλαμβάνουν πληροφορίες που παρέχονται από τα κράτη μέλη, σχετικά επιστημονικά στοιχεία και αξιολόγηση του κινδύνου για την ανθρώπινη υγεία και τη διεθνή εξάπλωση της νόσου.

«Η ανεξάρτητη επιτροπή εμπειρογνωμόνων του ΠΟΥ χρησιμοποιεί τρία κριτήρια για να αποφασίσει πότε θα κηρύξει μία PHEIC και πότε θα την άρει. Ένα συμβάν δημόσιας υγείας πρέπει να είναι σοβαρό, ξαφνικό, ασυνήθιστο ή απροσδόκητο, πιθανό να εξαπλωθεί διεθνώς και πιθανό να απαιτεί άμεση διεθνή δράση», δήλωσε ο εκπρόσωπος.

Το ίδιο άρθρο 12 δίνει στον ΠΟΥ το δικαίωμα να κηρύξει μια τέτοια κατάσταση έκτακτης ανάγκης από το 2005. «Ο Γενικός Διευθυντής καθορίζει […] εάν ένα γεγονός συνιστά έκτακτη ανάγκη δημόσιας υγείας διεθνούς ενδιαφέροντος», αναφέρεται.

Εάν κηρυχθεί μια PHEIC, ο ΠΟΥ αναπτύσσει και συνιστά υγειονομικά μέτρα για την εφαρμογή από τα κράτη μέλη κατά τη διάρκεια μιας τέτοιας κατάστασης έκτακτης ανάγκης.

Ο ΠΟΥ ανακήρυξε τον COVID-19 σε PHIEC τον Ιανουάριο του 2020, με τον επικεφαλής του ΠΟΥ Τέντρος Αντάνομ Γκεμπρεγέσους να τον χαρακτηρίζει πανδημία τον Μάρτιο του 2020. Ο χαρακτηρισμός PHEIC ήρθη τον Μάιο του 2023.

Το προσχέδιο της συνθήκης για την πανδημία και ο ΔΥΚ του 2005 τονίζουν τη σημασία της ανταλλαγής πληροφοριών μεταξύ των κρατών σχετικά με παθογόνους μικροοργανισμούς που μπορούν να προκαλέσουν πανδημίες και επιδημίες. Υπογραμμίζουν την ανάγκη για «έγκαιρη, ασφαλή, διαφανή και ταχεία ανταλλαγή δειγμάτων και δεδομένων γενετικής αλληλουχίας», όπως αναφέρεται σε μια προτεινόμενη τροποποίηση του άρθρου 44 του ΔΥΚ.

Ο ΠΟΥ δεν αντικαθιστά τα κράτη στην προμήθεια εμβολίων

Η άνιση πρόσβαση σε προϊόντα που σχετίζονται με την πανδημία, όπως τα εμβόλια, μεταξύ φτωχότερων και πλουσιότερων εθνών έχει κατηγορηθεί για την αύξηση του παγκόσμιου αριθμού θανάτων από τον COVID-19. Ο ΠΟΥ επέκρινε τις φαρμακευτικές εταιρείες που δεν μοιράζονταν τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας εμβολίων και ζητούσε τακτικά δίκαιη πρόσβαση στα εμβόλια.

Η WHO CA+ προτείνει εργαλεία για να βοηθήσει τα κράτη στην προμήθεια εμβολίων, όμως δεν προτείνει να αναλάβει ο ΠΟΥ αυτόν τον ρόλο από τα κράτη μέλη. Για παράδειγμα, το άρθρο 10 της προτεινόμενης συμφωνίας λέει ότι κάθε κράτος οφείλει να αναπτύξει «πλαίσια και αρχές πολιτικής για τη διαπραγμάτευση συμφωνιών προμηθειών».

Η προμήθεια εμβολίων και άλλων προϊόντων σχετικών με την πανδημία αποτελεί πιο άμεσα το αντικείμενο του άρθρου 13 του τελευταίου σχεδίου της WHO CA+ του ΠΟΥ, το οποίο επικεντρώνεται στην αλυσίδα εφοδιασμού και τη διαχείριση υλικού (logistics). Τονίζει την ανάγκη «να διασφαλιστεί η διαθεσιμότητα, η οικονομική προσιτότητα και η δίκαιη πρόσβαση σε προϊόντα που σχετίζονται με την πανδημία».

Το προσχέδιο της συμφωνίας εξετάζει τρεις διαφορετικές επιλογές για μια πιο δίκαιη διανομή των προϊόντων σχετικών με την πανδημία. Και τα τρία προτείνουν τη συμμετοχή του ΠΟΥ, για παράδειγμα μέσω συγκεντρωτικών μηχανισμών αγοράς ή μέσω της διευκόλυνσης συμφωνιών αγοράς μεταξύ αγοραστριών χωρών και προμηθευτών.

Οι προτεινόμενες τροποποιήσεις (αρχειοθετούνται εδώ) στον ΔΥΚ συνιστούν ο ΠΟΥ να συντονίζει την «ισότιμη πρόσβαση» σε προϊόντα υγείας, συμπεριλαμβανομένων των εμβολίων, καθώς και τη «διαθεσιμότητα και την προσιτότητά τους» σε περίπτωση διεθνούς έκτακτης υγειονομικής ανάγκης.

Γενικά, οι εθνικές κυβερνήσεις και οι υπηρεσίες υγείας είναι υπεύθυνες για την αγορά εμβολίων. Ωστόσο, υπήρξαν συνασπισμοί αγοραστριών χωρών που αποκτούν εμβόλια μέσω συγκεντρωτικών μηχανισμών. Η UNICEF έχει, για παράδειγμα, ηγηθεί συγκεντρωτικών μηχανισμών για την αγορά εμβολίων κατά συγκεκριμένων ασθενειών, όπως η πολιομυελίτιδα.

Κατά τη διάρκεια της πανδημίας του COVID-19, τόσο η Ευρωπαϊκή Ένωση όσο και η Αφρικανική Ένωση αγόρασαν εμβόλια για τα κράτη μέλη τους μέσω συγκεντρωτικών μηχανισμών. Το 2020, δημιουργήθηκε από τον ΠΟΥ η πρωτοβουλία COVAX και άλλους οργανισμούς, με στόχο μια πιο δίκαιη πρόσβαση στα εμβόλια, ειδικά για τις φτωχότερες χώρες.

Αβάσιμος ο ισχυρισμός για αύξηση των εμβολιασμών

«Η προμήθεια εμβολίων, και επομένως ο αριθμός των δόσεων που αγοράζονται και χορηγούνται σε πολίτες της ΕΕ, αποτελούν εθνική αρμοδιότητα υπό την ευθύνη των επιμέρους κρατών μελών· ο ECDC δεν συντονίζει τις αγορές εμβολίων των χωρών», δήλωσε στο AFP στις 25 Ιουλίου εκπρόσωπος του Ευρωπαϊκού Κέντρου Πρόληψης και Ελέγχου Νοσημάτων (ECDC), της αρμόδιας αρχής της ΕΕ.

Η δήλωση του ευρωβουλευτή ότι η νέα συνθήκη θα οδηγήσει στον πολλαπλασιασμό των εμβολίων που απαιτούνται από τους πολίτες της ΕΕ είναι αβάσιμη, είπε ο εκπρόσωπος, ο οποίος επίσης απέρριψε τους ισχυρισμούς ότι όλοι οι πολίτες της ΕΕ πρέπει επί του παρόντος να κάνουν 11 εμβολιασμούς έκαστος.

«Δεν υπάρχει “ευρωπαϊκός μέσος όρος”, εξήγησε ο εκπρόσωπος. Από τον ιστότοπο του ECDC σχετικά με τα προγράμματα εμβολιασμού, μπορούμε να δούμε ότι οι περισσότερες χώρες συνιστούν περισσότερα από 11 εμβόλια. Δώδεκα χώρες έχουν κάνει τουλάχιστον ένα εμβόλιο υποχρεωτικό για συγκεκριμένες ομάδες, αλλά ο εμβολιασμός παραμένει, ως επί το πλείστον, προαιρετικός.

Στην Ελλάδα, τα εμβόλια δεν είναι υποχρεωτικά, αλλά υπάρχει σύσταση για 15 εμβόλια σε παιδιά και εφήβους, καθώς και μερικά ακόμη για ενήλικες.

Στη Γαλλία, ο υποχρεωτικός εμβολιασμός ισχύει για παιδιά που γεννήθηκαν από το 2018 και έπειτα, και υπάρχουν όντως 11 υποχρεωτικοί εμβολιασμοί.

«Κάποια άτομα μπορεί να χρειαστούν περισσότερες ή λιγότερες δόσεις ενός δεδομένου εμβολίου ανάλογα με το προηγούμενο ιατρικό τους ιστορικό, τις χρόνιες παθήσεις, την εμφάνιση φυσικής ασθένειας, τις αντενδείξεις λόγω παρενεργειών κ.λπ.», δήλωσε ο εκπρόσωπος του ECDC.

Περιορισμένη συμμετοχή των φαρμακευτικών εταιρειών στον προϋπολογισμό του ΠΟΥ

Ο ισχυρισμός ότι ο ΠΟΥ ελέγχεται από «ιδιοκτήτες μεγάλων φαρμακευτικών εταιρειών» είναι επίσης αβάσιμος. Παρόλο που ο ΠΟΥ μπορεί να λάβει χρηματοδότηση από φαρμακευτικές εταιρείες, αυτή αντιπροσωπεύει μόνο ένα μικρό μέρος του προϋπολογισμού του οργανισμού.

«Το 2020-2021, ο ΠΟΥ έλαβε περίπου το 0,75% του προϋπολογισμού του από οντότητες του ιδιωτικού τομέα (στις οποίες συμπεριλαμβάνονται φαρμακευτικές εταιρείες). Σε απόλυτες τιμές, αυτό σήμαινε 54 εκατ. δολάρια σε σύγκριση με τον ετήσιο προϋπολογισμό μας των 7 δισ. δολαρίων ΗΠΑ», δήλωσε εκπρόσωπος του ΠΟΥ μέσω email την 1η Αυγούστου 2023.

Δεν υπάρχουν φαρμακευτικές εταιρείες μεταξύ των 20 κορυφαίων χρηματοδοτών του ΠΟΥ, όπως φαίνεται στην παρακάτω εικόνα. Οι περισσότεροι εξ αυτών είναι κυρίαρχα κράτη, ενώ άλλα είναι διεθνείς κυβερνητικές και μη κυβερνητικές οργανώσεις.

Ο αναλυτικός προϋπολογισμός του ΠΟΥ είναι διαθέσιμος στον ιστότοπο του οργανισμού εδώ.